Jak zamknąłem pętlę dookoła świata

‹ Poprzedni news

Nowy J/121

Następny news ›

Plany Mateusza Kusznierewicza

Komunikat o błędzie

Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).

Dodane dnia 29 Maj 2017 r.

Na jachcie „Crystal” żegluję i mieszkam od ośmiu lat. Zaczynałem na Morzu Śródziemnym, by z czasem zapuszczać się w coraz dalsze i bardziej intrygujące zakątki północnego Atlantyku. Plan obecnego rejsu powstał podczas mojej pierwszej transoceanicznej wyprawy na Morze Karaibskie w 2012 r. Odwiedziłem wtedy w ciągu pół roku większość wysp Małych Antyli, Dominikanę, Kubę i Bahamy. Wszystko poszło na tyle sprawnie i tak bardzo mi się spodobało, że naturalnym kolejnym krokiem była wyprawa dookoła świata. Jeszcze zanim wróciłem do Europy, miałem już gotowy plan trzyletniego rejsu ze wschodu na zachód z opłynięciem Przylądka Horn i Przylądka Dobrej Nadziei.

Niecałe półtora roku później, we wrześniu 2013 r. opuściłem Lizbonę i rozpocząłem przygodę życia. W drodze do Przylądka Horn moja trasa wiodła przez Kanary, Senegal i Wyspy Zielonego Przylądka, skąd przez Atlantyk przeskoczyłem do Brazylii. Było to moje pierwsze w życiu przekraczanie równika i ku mojemu zaskoczeniu zupełnie nie doświadczyłem słynnych cisz. Za to wyładowania atmosferyczne były trochę przerażające. Żeglowałem dość szybko na południe, odwiedzając kolejno Urugwaj, Argentynę i Chile, żeby na Przylądku Horn znaleźć się w szczycie południowego lata. Po dwukrotnym opłynięciu przylądka w styczniu i lutym zacząłem mozolnie wspinać się na północ wzdłuż zachodniego Chile, robiąc małe skoki pomiędzy kolejnymi sztormami. Pogoda była wymagająca, jednak lodowce i dzika przyroda z nawiązką rekompensowały mi trudy żeglugi. Pokonując trasę od kanału Beagle do miasta Valdivia, przez dwa tygodnie spotykaliśmy wyłącznie pingwiny, delfiny, lwy morskie i wieloryby.

U potomków buntowników z „Bounty”

W marcu 2014 r. opuściłem Amerykę Południową i z chilijskiego Valparaiso wypłynąłem na gigantyczny i zupełnie mi nieznany Pacyfik. Od tego momentu czułem, że nie ma już odwrotu i po prostu trzeba przeć do przodu. Odwiedzałem wyspy tak odludne, że przed planowaniem trasy nie zdawałem sobie nawet sprawy z ich istnienia! Wielkanoc spędziłem na Wyspie Wielkanocnej. Muszę przyznać, że tajemnicze posągi Moai tworzą niesamowitą aurę. Po kilku dniach żeglugi na zachód odwiedziliśmy kolejną odludną perełkę – Pitcairn, które zamieszkuje chyba najbardziej izolowana społeczność świata. Na wyspie mieszka ok. 60 potomków buntowników z „Bounty”. Zła pogoda i nieprzyjazne brzegi Pitcairn przez trzy dni nie pozwalały nam zejść na ląd. Jednak warto było cierpliwie poczekać, bo wyspa urzekła nas swoim pięknem, a mieszkańcy ugościli po królewsku. Rocznie dopływa tu ok. 25 jachtów, a wylądować na brzegu udaje się tylko połowie. Od mieszkańców dowiedzieliśmy się, że jesteśmy w pierwszej dwudziestce Polaków, którzy postawili nogę na tej wyspie i prawdopodobnie pierwszą polską załogą jachtu.

Więcej na ten temat można przeczytać w Jachtingu 04/05 2016. Dostęp on-line do pełnej wersji numeru tutaj w cenie 9.90 PLN.

Fot. Jarosław Górowski, Dorota Pawlak, Michał Adamczyk, Michał Palczyński