Wypadki morskie - Deliwerka

‹ Poprzedni news

Jak rozpoznać ryzyko i go uniknąć

Następny news ›

Meteo - Anomalie Wód Pacyfiku

Komunikat o błędzie

Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).
Notice: Undefined index: module w flexpaper_smartphone_field_display_alter() (linia 12 z /srv/www/motorowyjachting/public_html/sites/all/modules/custom/flexpaper_smartphone/flexpaper_smartphone.module).

Dodane dnia 29 Grudzień 2015 r.

Kapitan Beggs był dobrym znajomym właściciela jachtu. Został poproszony o przeprowadzenie jednostki z Malty do Plymouth. W tym celu potrzebował załogi, a że był wojskowym, postanowił poszukać wśród „swoich”. Za pośrednictwem kolegi po fachu zaoferował młodym ludziom możliwość przeżycia żeglarskiej przygody i zdobycia tym samym doświadczenia na morzu. Zgłosiło się dwóch żołnierzy, panowie Newton i Nurse. Znali oni kpt. Beggsa z widzenia, ponieważ służyli z nim w jednej jednostce, ale o żeglarstwie nie mieli pojęcia. Po akceptacji swoich kandydatur zostali skrótowo poinstruowani co do ubioru, jaki powinni mieć ze sobą i przewidywanego czasu trwania rejsu. Trzej panowie spotkali się jednak dopiero na lotnisku 20 sierpnia 1997 r. Beggs miał ze sobą kilka map, radiopławę EPIRB oraz sztormiaki dla załogantów.

Na jachcie panowie zastali armatora, który dopiero wtedy dowiedział się o całkowitym braku doświadczenia żeglarskiego u dwóch z trzech osób mających przeprowadzić jego jednostkę przez pół Europy. O tym, że mógł się troszkę zdenerwować, świadczy zeznanie Nurse’a, jakoby kapitan niechętnie podzielił się tą informacją z właścicielem. Postępowanie przed wyjściem w morze było przeprowadzone książkowo – sprawdzono cały takielunek i osprzęt łącznie z wejściem na maszt, przetestowano wszystkie instalacje jachtowe, wymieniono akumulatory, zrobiono zaprowiantowanie i przeprowadzono standardowe prace konserwacyjne przy silniku. S/y „Ocean Madam” opuścił Maltę 22 września około 1400.

Wiał wówczas wschodni wiatr o sile 5–6° B. Niezwłocznie po odejściu od kei postawiono żagle i w pierwszych godzinach żeglugi przećwiczono alarm „człowiek za burtą”. W trakcie wykonywania podejścia do człowieka używano tyki ratunkowej, której ciężarek odczepił się i zatonął, przez co w dalszej podróży tyka była bezużyteczna. Podczas żeglugi radio VHF było wyłączone, uruchamiano je jedynie w pobliżu lądu i innych statków. Kapitan wyznaczył załogantom czterogodzinne wachty, przy czym sam był dostępny cały czas. Po kilku dniach takiej permanentnej służby zachorował, ale pomimo złego samopoczucia wciąż był do dyspozycji. W parę dni po wyjściu w morze zmieniła się pogoda. Wiatr stężał i odkręcił tak, że zmuszał do halsowania. Świeża załoga wkrótce przystosowała się do nowego aspektu żeglowania, jednak Nurse twierdzi, że przeżywała momenty grozy. Na wysokości Tunezji powróciły dobre warunki i postawiono genaker, który jednak przy kolejnej zmianie wiatru na silniejszy się podarł. Wiatr ponownie ucichł, gdy żeglarze znajdowali się u wybrzeża Afryki. Trzeba było włączyć silnik, co spowodowało spore zużycie zapasu paliwa i konieczność tankowania. Pan Beggs postanowił odbić w stronę hiszpańskiego wybrzeża i wziąć paliwo w Puerto Deportivo Almerimar, a następnie zgodnie z planem dotrzeć do Gibraltaru, gdzie jacht zacumował 2 października i pozostał przy kei przez ok. 36 godz. Uzupełniono paliwo i wodę, a także zakupiono świeże jedzenie. 3 października, po odebraniu prognozy pogody, s/y „Ocean Madam” opuścił Gibraltar.

Trasa wzdłuż Półwyspu Iberyjskiego okazała się przyjemna i łatwa, ponieważ wiało słabo i często trzeba było korzystać z silnika. Załoganci Newton i Nurse do tego czasu zadomowili się na jachcie, a także zdobyli podstawową wiedzę i umiejętności, że poczuli się pewniej. Relaksowali się więc i nie przeszkadzało im, że skipper stał się dziwnie małomówny. Ta małomówność mogła wynikać ze świadomości ciągłego zużywania paliwa i narastającej konieczności odwiedzenia kolejnego portu w celu zatankowania. Skipper zdecydował o wejściu do La Coruny, skąd też zamierzał bez zbędnej zwłoki wyruszyć dalej. Jak nakazuje dobra praktyka morska, postarał się o prognozę pogody, która zapowiadała radykalną zmianę warunków – miało wiać 7–8° B z południowego zachodu. Kapitan ocenił swoją sytuację. Miał dwóch młodych i silnych mężczyzn na pokładzie, którzy dużo się już nauczyli i z powodzeniem można było ich uznać za kompetentnych członków załogi. Znał dobrze jacht, ponieważ pływał na nim z właścicielem już wcześniej. Specyfi kę Zatoki Biskajskiej też zasadniczo znał, jako że żeglował tą trasą kilka razy w przeszłości. Dodatkowym czynnikiem była świadomość, że jakakolwiek dalsza zwłoka tylko pogorszy sprawę – będą zmuszeni do żeglugi na początku jesieni, kiedy warunki stają się coraz gorsze. Newton i Nurse nie podchodzili do pomysłu wyjścia w sztorm zbyt entuzjastycznie, ponieważ zwyczajnie się bali, ale kapitan przekonał ich o braku zagrożenia i zapewnił, że będzie to kilka dni dobrej żeglugi.

O dalszym przebiegu zdarzeń przeczytasz w numerze 9/2015 Jachtingu. Wersja online w cenie 9.90 PLN tutaj.