Fronty atmosferyczne dzielą różnorodne masy powietrza, obejmujące często obszary o rozmiarach poziomych rzędu tysiąca kilometrów i więcej. Stanowią przy tym tylko wąskie strefy pomiędzy tymi masami, są więc istotnymi, wielkoskalowymi czynnikami powodującymi zmiany pogody. W ich obszarze gromadzi się wiele zagrożeń dla różnych dziedzin działań człowieka, całkowicie i w krótkim czasie bowiem zmieniają się warunki pogodowe.
Prędkość przemieszczania się frontów może sięgać 100 km/h, a zazwyczaj mieści się w przedziale 20– 50 km/h latem oraz 30–70 km/h jesienią i zimą. W niektórych wypadkach, gdy strefa frontowa jest wąska i nie występują w niej żadne zjawiska, jej przejście może nie zostać zauważone na mapach synoptycznych, a nawet na rozpoznaniach radarowych – gdy jeszcze nie uruchomiła się konwekcja na froncie. Strefa taka, szczególnie wchodząc znad morza na bardziej kontrastowe podłoże i uaktywniając się na skutek biegu dobowego temperatury, zaczyna dawać zaskakująco istotne zjawiska. Ogólne schematy powstawania, okludowania i zanikania frontów dotyczą wyidealizowanych warunków, w których powstawały ośrodek i front; w rzeczywistości masy przed i za frontem każdorazowo kształtowane są nieco inaczej, a wynika to z różnego kontrastu termicznego, zasobu wilgotności, chwiejności oraz dynamiki (różnicy składowej prędkości) masy ustępującej i napierającej. Zróżnicowanie tych elementów, a dodatkowo pora roku i dnia rzutują na budowę systemu zachmurzenia frontowego i występujące na froncie zjawiska.
Więcej na ten temat można przeczytać w Jachtingu 4/2014. Dostęp on-line do całego numeru tutaj w cenie 7.00 PLN.
fot. arch. Wikimedia Commons